fot. Adam Wajrak
Puszcza Białowieska
Puszcza Białowieska to jeden z naszych największych skarbów: ostatni kompleks lasów naturalnych w nizinnej Europie, królestwo żubra, ostoja dzikiej przyrody, raj dla rzadkich gatunków ptaków. Jedyny w Polsce prawdziwie „dziki“ las, magiczny, malowniczy. Zachodzą w nim jeszcze naturalne procesy przyrodnicze, wyróżnia się obecnością martwego drewna, tworzącego środowisko życia dla setek gatunków roślin i zwierząt.
Czesław Miłosz porównał Puszczę do Wawelu: tak jak krakowski zabytek mówi o czasach naszej wielkości, tak ona powinna nam opowiadać historię prawdziwych lasów, które kiedyś porastały Polskę i Europę i z których został ten właśnie mały kawałek.
fot. Adam Wajrak
fot. Michał Androsiuk
W roku 1921 powstał tutaj pierwszy park narodowy w Polsce, Puszcza to jedyny w naszym kraju obiekt przyrodniczy wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. W 2014 Komitet Światowego Dziedzictwa przyjął zgłoszony przez Polskę i Białoruś wspólny wniosek o rozszerzenie zaszczytnego miana na cały obszar Puszczy Białowieskiej leżącej na terytorium obu państw. Obowiązkiem Polski jako strony Konwencji UNESCO z 1972 r. dotyczącej Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego, jest ochrona Puszczy Białowieskiej przed zniszczeniem i zachowanie jej w niezmienionej postaci dla przyszłych pokoleń – również dlatego ważne jest, aby w przyszłości cała Puszcza została parkiem narodowym.
Siedlisko na Rykowisku leży na północy Puszczy – osiedlając się tutaj odkryliśmy, że najdziksze i najbardziej urokliwe zakątki Puszczy pozostają często nieznane, gdyż są położone z daleka od puszczańskiej „stolicy”, Białowieży. Z tego też powodu jeśli planujecie nocleg w okolicach Białowieży i chcecie naprawdę zobaczyć oraz poznać Puszczę Białowieską i jej tajemnice to zapraszamy do naszego Siedliska – znajdującego się z dala od popularnych i często uczęszczanych szlaków.
„Puszcza nigdy nie była i nigdy nie będzie stara. Ona, nieporuszona w swym ponadczasowym majestacie, trwa w opływających ją tysiącleciach wciąż tak samo żywotna. W sobie właściwym rytmie rodzą się, dojrzewają, starzeją się i
zamieniają w proch kolejne generacje drzew i jednoroczne zioła. Jesienne wichury, letnie burze, zimowe okiście w mgnieniu oka zamieniają całe jej połacie w spiętrzone rumowiska połamanych pni i konarów. Z upływem czasu rany zabliźniają się i pokrywają zielenią nowo narodzonego życia.”
Simona Kossak, saga Puszczy Białowieskiej